درد نامه
بسم الله الرحمن الرحیم
می دانی چیست ؟! نوشتن همیشه مرهمی بر حرف های ناگفته ای بود که همیشه در سینه پنهانشان می کردم ...
یک وبلاگ قدیمی هم می شد سنگ صبور نوشته های چندین و چند ساله ...
می دانی چیست ؟! همیشه از کنارم رد می شدند و متن ها و قلمم را تحسین می کردند ، گه گاه خون دل نوشته ها می شد برگزیده ی این مجله و آن مجله و گه گاه ...
اما هیچ وقت ، هیچ وقت و هیچ گاه کسی ندانست تا نشستن به انتظار خوابیدن همه ، برای باز کردن یک لب تاب قدیمی و خریدن یک خواب آرام به بهای اشک ریختن به پشت همین کلید هایی که تند تند رویشان می زنم چقدر درد دارد ...
هیچ کس نفهمید که من هیچ گاه تایپ سریع ده انگشتی را در هیچ کلاسی نیاموختم ...
هیچ کس نفهمید که ناخودآگاه دانستن جای کلید ها ، حاصل شب بیداری هایی به درد است ...
به دردی که هیچ کس نفهمید ...
هیچ کس نفهمید پف زیر چشم هایم ، صبح ها از بی خوابی دیشب نیست ...
هیچ کس درد ِ خواب های نداشته ی این سالهایم را نفهمید ...
هیچ کس ...
می دانی چیست ؟!
یک وقت هایی اد لیستت هرچقدر بلند و کانتکت هایت هرچقدر بیشتر باشند ، تنها تری ...
هی متن هایت را فروارد می کنی و هی برایت استیکر آفرین و احسنت و واااو وِری گود می فرستند ، جماعتی که حوصله ی تایپ کردن نیز هم ندارند ...
این جماعت حوصله ی خودشان را هم ندارند .. ، چه انتظار می رود ... ؟!
انتظار داری درد و دل هایت را با یک وبلاگ سالخورده که هیچ گاه رهایت نکرد ، با دقت و کامل بخوانند ؟!
انتظار داری درد تمام این واژه ها را آنطور که تو با خون دل آمیختی درک کنند ؟!
من بعید می دانم ... !
برای دل خودت می نویسی اما خودت هم می دانی
گاه مخاطبی
هر چند غریبه
هرچند دور ...
که بخواند
که بداند
می تواند
بکاهد
از تمام
درد های
هر شب تو !
ــــ
+ و اینجاست که ایمان می آورم به این بیت :
اگر اهل دلی دیدی ، سلام من رسان بر وی که کمتر یافتم هرجا فزونتر جست جو کردم
+ دلم میخواد بدوم ... بدوم و دور بشم ، از خودم ... از آدمایی که دورمو گرفتن ... برم و یه جایی خودم رو جا بذارم ... جایی که هرگز کسی پیداش نکنه .... !
+ چقدر آرزو ها داشتیم :)
#س_شیرین_فرد
کلمات کلیدی :
